ਸਲੋਕ ਮਃ ੩ ॥ ਅਭਿਆਗਤ ਏਹਿ ਨ ਆਖੀਅਨਿ ਜਿਨ ਕੇ ਚਿਤ ਮਹਿ ਭਰਮੁ ॥ ਤਿਸ ਦੈ ਦਿਤੈ ਨਾਨਕਾ ਤੇਹੋ ਜੇਹਾ ਧਰਮੁ ॥ ਅਭੈ ਨਿਰੰਜਨੁ ਪਰਮ ਪਦੁ ਤਾ ਕਾ ਭੂਖਾ ਹੋਇ ॥ ਤਿਸ ਕਾ ਭੋਜਨੁ ਨਾਨਕਾ ਵਿਰਲਾ ਪਾਏ ਕੋਇ ॥੧॥
ਮਹਲਾ ੩, ਗੁਰੂ ਅਮਰਦਾਸ ਜੀ ਰਾਮਕਲੀ ਰਾਗ ਅੰਗ 949
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਮਨੁੱਖਾਂ ਦੇ ਮਨ ਵਿਚ ਭਰਮ ਹੋਵੇ ਜਾਂ ਭਟਕਣਾ ਹੋਵੇ । ਜੋ ਦਰ-ਦਰ ਤੇ ਭਟਕ ਕੇ ਜਾਂ ਹਰ ਕਿਸੇ ਕੋਲੋਂ ਭੀਖ – ਰੋਟੀਆਂ, ਆਟਾ ਜਾਂ ਪੈਸਾ ਮੰਗਦੇ ਫਿਰਨ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ‘ਅਭਿਆਗਤ’ ਨਹੀਂ ਆਖੀਦਾ। ਅਜੇਹੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਦੇਣ ਨਾਲ ਪੁੰਨ ਭੀ ਇਹੋ ਜਿਹਾ ਹੀ ਵਿਅਰਥ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਭਾਵ ਕੋਈ ਪੁੰਨ-ਕਰਮ ਨਹੀਂ ।
ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਚਾ ਦਰਜਾ ਹੈ ਨਿਰਭਉ ਤੇ ਮਾਇਆ-ਰਹਿਤ ਸਤਿਗੁਰੂ ਨਾਲ ਮੇਲ । ਜੋ ਮਨੁੱਖ ਇਸ ‘ਪਰਮ ਪਦ’ ਦਾ ਅਭਿਲਾਖੀ ਹੈ, ਉਹ ਲੋੜੀਂਦੀ ਖ਼ੁਰਾਕ ਕੋਈ ਵਿਰਲਾ ਹੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਪਾਂਦਾ ਹੈ ।
